In zijn preek getiteld “Verantwoordelijkheid: Geloof in Actie”, spreekt Menno Colijn openhartig en persoonlijk over wat het werkelijk betekent om verantwoordelijkheid te nemen. De aanleiding voor zijn boodschap is zijn indruk van de algemene politieke beschouwingen, waar hij geraakt werd door de rustige en oordeelloze houding van de Kamervoorzitter in een beladen situatie. Dat moment illustreert voor Menno hoe verantwoordelijkheid eruitziet in praktijk: handelen met wijsheid, zonder oordeel, met oog voor de mens achter het gedrag.
Die observatie zet hem aan tot een terugblik op zijn eigen leven. Hij vertelt over zijn jeugd, het vroege vaderschap, en de keuzes die hij maakte vanuit geloof. In een periode waarin hij verlangde naar een leven in dienst van God, nam hij een radicale stap: hij stopte zijn bedrijf, gaf alles weg en leefde volledig in afhankelijkheid van Gods voorziening. Hoewel hij wonderlijke ervaringen meemaakte, merkte hij gaandeweg dat zijn geloof te passief was geworden. Hij bad, vastte en sprak geloof uit, maar wachtte ondertussen af in plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor zijn gezin en toekomst. Het keerpunt kwam toen hij besefte dat niet God moest veranderen, maar hijzelf. Hij schreef zich opnieuw in bij de Kamer van Koophandel en nam praktische stappen om opnieuw voor zijn gezin te zorgen. Niet als stap terug in geloof, maar juist als een volwassen vorm van geloof in actie.
Menno verbindt deze persoonlijke reis met het Bijbelse verhaal van Nehemia, die, toen hij hoorde dat Jeruzalem in puin lag, bad en vastte — maar ook handelde. Hij vroeg de koning om middelen, leidde de herbouw van de stadsmuur en nam verantwoordelijkheid voor het huis van God, de veiligheid van de gemeenschap en zijn eigen huis. Volgens Menno horen die drie altijd bij elkaar: je relatie met God, je zorg voor de gemeenschap en je persoonlijke verantwoordelijkheid. Hij benadrukt dat je niet kunt bouwen aan het huis van God zonder ook zorg te dragen voor je gezin of jezelf, en dat echte geestelijke volwassenheid betekent dat je het praktische niet loskoppelt van het geestelijke.
De preek eindigt met een krachtige oproep: neem verantwoordelijkheid voor jezelf, voor de ander en voor wat God jou gegeven heeft. In alles gaat het om trouw zijn in het kleine, want wie trouw is in het minste, is het ook in het grote. Alleen dan wordt Gods grootheid zichtbaar in jouw leven en kun je een voorbeeld zijn voor anderen.