Arie begint met te erkennen dat we een mooie ontmoeting hadden via liederen, aanbidding en getuigenis, maar dat hij ook bewust wil beginnen bij de zwaardere kant van het leven: gebrokenheid, verlies, pijn. Hij ziet hoe een vriend zijn vader plots verloor en hoe die pijn in iemands leven doorwerkt. Hij stelt de vraag: waarom sterven we? Hoe past dat in het beeld van God die in het begin zei: “Het was goed” (en zelfs “zeer goed”)?
Volgens Arie is de mens geschapen naar Gods beeld — met bewustzijn, met vermogen tot liefhebben — en liefde vereist vrijheid: de vrijheid om ja te zeggen én de vrijheid om nee te zeggen. In de tuin van Eden gaf God die keuze aan Adam en Eva, en het was geen slimmigheid van God dat er een boom stond waaraan niet gegeten mocht worden — het gaat erom dat echte liefde alleen kan bestaan als er keuzevrijheid is. Toen de mens uit eigen wil luisterde naar de slang in plaats van God, ontstond de breuk: de dood, lichamelijk en geestelijk, trad in de wereld. De relatie tussen God en mens werd gebroken.
Vervolgens gebruikt Arie teksten uit Romeinen 5 om uit te leggen dat door één mens — Adam — de zonde en de dood in de wereld kwamen, en door één Mens — Jezus Christus — het leven kan terugkomen. Waar Adam afstand bracht, herstelt Christus. Hierdoor leeft iemand die tot Christus komt niet meer onder de dood, maar al in het eeuwige leven, al is de lichamelijke dood nog aanwezig.
Hij richt dan de blik op Psalm 51, waarin koning David wordt geconfronteerd met zijn eigen zonde, zijn schuld erkent, en tot God roept om reiniging en vernieuwing. David ziet niet meer zichzelf als groot koning, maar als zondaar. Hij erkent dat hij geboren is in een gebroken wereld en dat hij van nature al in die realiteit leeft. Hij bidt: Schep in mij een rein hart, vernieuw mijn geest. Arie geeft aan dat dit de weg is uit schaamte, uit schuld, uit afstand — niet terug naar religie, maar naar een relatie met God, niet gebaseerd op eigen prestatie, maar gebaseerd op genade.
Arie brengt dan twee lagen van genade naar voren: de eerste genade is dat God ons vrijmaakt, ons vrije wil gaf, ons maakte om lief te hebben. De tweede genade is de genade die de eerste genade weer herstelt, die genade waardoor zelfs als we kiezen voor het verkeerde, God ons blijft liefhebben en ons uitnodigt opnieuw te kiezen voor de liefde. Hij benadrukt het belang van een bewuste keuze: vandaag opnieuw kiezen voor de liefde – zowel voor God als voor de naaste – ook al hebben we vaak gefaald, ook al voelen we ons onwaardig. Niet uit religieuze verplichting, maar vanuit een hart dat klopt voor God.
Hij deelt uit zijn eigen leven ervaring van groot verlies — zijn zoontje overleed te vroeg — en hoe hij in die duistere tijd God op een bijzondere manier heeft ervaren: God zei niet altijd hoorbaar iets, maar er was de zekerheid: “Hij is van Mij.” Dat bracht vrede temidden van onbegrip. Arie zegt helder: zelfs in het donker, zelfs bij het loslaten van de dierbaarste persoon, is God aanwezig; Hij verliest niet wat van Hem is. Je geloof is niet afhankelijk van begrip, maar van vertrouwen.
Hij sluit af met de kernboodschap: we leven in een gebroken wereld, de dood en de duisternis zijn echt, maar de boodschap van het evangelie is dat de dood niet het laatste woord heeft. Omdat Christus leven bracht, mogen wij leven als kinderen van God, niet omdat we foutloos zijn, maar omdat we kiezen om lief te hebben. En dus nodigt hij iedereen uit: kies opnieuw voor de liefde. Elke dag opnieuw. Waarom? Omdat Gods liefde groter is dan ons verdriet, groter is dan onze fouten, genade op genade.
Hij benadrukt dat dit geen ticket naar hemel is, maar een hart dat opnieuw klopt voor God – met liefde voor Hem, liefde voor de ander – en dat doet hij in vrijheid, niet in slavernij van religie. Zelfs als je boos bent op God of mensen, zelfs als je voelt dat je het niet meer kunt, kun je kiezen vóór liefde. En als je dat doet, zal God je overspoelen met genade, waardoor herstel mogelijk wordt, relatie mogelijk wordt, zelfs in het donker.